Portret projektanta - Anita...

Pisząc ten wywiad właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że mimo, iż ubrania Anity są dość znane, to nie mam pojęcia jak ona sama ma na nazwisko... Wszystko przez jej skromność i ukrywanie się pod pseudonimem Oluhi. O jej istnieniu świat się dowiedział po warszawskim pokazie w kwietniu 2004 r., organizowanym przez magazyn A4, który również zaczął promować ją na swoich łamach. Od tego czasu było dużo systematycznej pracy, mnóstwo nowych, zachwycających rzeczy i wygrana w trzeciej edycji konkursu Heya.

Jak to się stało, że pewnego dnia z architekta wnętrz stałaś się projektantką mody?
Nie nazywam siebie projektantem mody, bo co to w ogóle jest moda? Natomiast, myślę, że "dobry" projektant poradzi sobie w każdej sytuacji, to kwestia czasu i pasji, która kieruje nas do danej dziedziny czy branży. Mówiąc "dobry projektant" od razu nasuwają mi się wątpliwości co do znaczenia tego sformułowania, bo przecież dla każdego oznacza ono coś innego. Jest tyle przeróżnych gustów... i całe szczęście!

Uczyłaś się na wydziale Architektury Wnętrz, czy udaje Ci się przekładać te doświadczenia na projektowanie ubioru?
Przekłada się bardzo ładnie... jeśli się nic nie wie o ubraniach (ha, ha!), a tylko trochę o formach, kształtach, proporcjach, lubi się je wyobrażać i tworzyć, a przede wszystkim bezustannie eksperymentować. Wówczas może wyjść fajna mieszanina, bo wymyślać przecież można wszystko! Architektura jest niewyczerpanym źródłem, cudownym nauczycielem formy i spokoju, a także koloru, daje do myślenia, angażuje zmysły, nie mówiąc już o podejściu technicznym, takim jak choćby poszukiwanie sposobów łączeń materiałów.

W przeciwieństwie do większości projektantów, nie starasz się promować swojego nazwiska, tylko wymyśloną nazwę OLUHI, co ona oznacza i skąd się wzięła?
Niezbyt lubię siebie, jedynie akceptuję, dlatego chyba uznałam, że moje nazwisko na metce nikomu nie będzie potrzebne. Szukałam zastępstwa i w końcu zjawiło się Oluhi. Oluhi znaczy dużo tylko dla mnie (bardzo jestem z Oluhi zaprzyjaźniona), innym nic nie mówi, chyba że ktoś Oluhi pozna i również się zaprzyjaźni. To słowo-dźwięk.

Wydaje mi się, że trzymałaś się z daleka od konkursów dla projektantów. Czy nie chciałaś iść na skróty i ulec pokusie szybkiej promocji?
Według ciebie konkurs jest pójściem na skróty??? W moim przypadku był jeden malutki, nawet wygrany! Ale faktycznie - nie lubię konkursów, bo co one dają? Myślę, że najlepiej jak się samemu do wszystkiego dojdzie, jak po drodze nie zginiesz, nie umrzesz ze zgryzoty - to dopniesz swego! A wszelkie promocje, które przychodzą mi do głowy, mogą przynieść raczej więcej złego niż dobrego. Chciałabym się trzymać z dala od tego zgiełku.

Skąd narodził się styl jaki promujesz w Oluhi - strukturalny, poświęcający dużo uwagi działaniom na tkaninie? Czy od początku tak było?
Hmm, nie wiedziałam, że styl Oluhi jest strukturalny, ale skoro tak mówisz... Najważniejsze dla mnie jest osiągniecie zadowalającej mnie formy. Muszę się z tą formą dobrze poczuć, jakbym kogoś poznawała... TAK! Kogoś nowego, intrygującego... To długo trwa, jest pracochłonne, ale jaka przyjemność potem! Działanie na tkaninie jest pośrednie, choć przyznam się - czasami podczas eksperymentów tak mnie zachwyci detal, że może się okazać, że to od niego wszystko się zaczyna.

Projektujesz już od wielu lat, czy zauważasz jakąś różnicę w zapotrzebowaniu na tego typu designerskie rzeczy porównując dzień dzisiejszy z okresem sprzed 5 lat temu?
Na samym początku rzeczy Oluhi sprzedawały się w Londynie, brak mi zatem odpowiedniego porównania, ale tam nie odczuwałam braku zainteresowania... A skoro już o tym mowa, to uważam, że do sprzedaży ubiorów powinno się szukać miejsc, do których trafiają ludzie, z którymi można wejść w "dialog", ludzie, z którymi nawiąże się takie ciche porozumienie. Do tego jednak trzeba mieć współpracowników, a z tym jest ciężko, to w ogóle bardzo ciężki kawałek chleba...

Co jest dla Ciebie najlepszym bodźcem do działania, jakie z otaczających Cię rzeczy czy spraw wydają Ci się najbardziej inspirujące?
Najbardziej inspirująca jest muzyka i wyobrażanie sobie ludzi, których chciałabym poznać, ale nie muszę ich poznawać bo nie jestem zbyt towarzyska, ale jednak to wszystko jest właśnie dla nich. Inspirujący jest świat dookoła, słowa, dźwięki, maile, zapachy, spokój, obiekty... prawda? No właśnie, co jest bodźcem..? To jakaś siła, energia, która pcha do działania, ja jednak nie mam z tym nic wspólnego.

Wszystko wskazuje na to, że już niedługo zaczniesz sprzedawać swoje ubiory w japońskich butikach, jak doszło do tego, że dotarłaś aż tam?
Nic nie zostało jeszcze sprzedane, co z tego wyjdzie pokaże dopiero nadchodzący sezon zimowy. Oluhi "dotarło" tam przez theMost,...Wystarczy przejść przez Most i już się jest.

Życzę ci zatem, żebyś w swoim życiu jak najwięcej takich mostów przekroczyła...

Monika Onoszko