Marta Szarek - Portret Projektanta

Marta nieodłącznie kojarzy się każdemu z tym co robi. Zawsze sprawiała wrażenie prawdziwej damy, współczesnej, ale mocno ocierającej się o styl retro. Taka jest ona i tworzone przez nią kreacje, dzięki temu jej prace są bardzo autentyczne. Trudno nawet powiedzieć czy jest bardziej malarką czy projektantką, ale niewątpliwie na tym co robi odciska swoje indywidualne piętno.

Widząc Twoją kolekcję dyplomową, a szczególnie przyglądając się jej formie, mogłabym od razu stwierdzić, że jest taka bardzo "Twoja"... Co Cię zainspirowało do jej stworzenia?
Kolekcja jest tak subiektywna, że mogę jedynie stwierdzić, iż po prostu wyszła z mojego wnętrza. Są w niej reminiscencje form z różnych epok, ale starałam się zatrzeć granice między tymi epokami. Przyświecały mi cztery założenia: kobiecość, elegancja, delikatność, subtelność i tym się sugerowałam przy projektowaniu. Tytuł, to "Czerń-biel, kolekcja damskich ubiorów okazjonalnych". Dlaczego czerń i biel? Bo to kolory, które są zawsze modne, można je swobodnie zestawiać z innymi, są najbardziej uniwersalne i pasują do każdej kobiety. Ubiory te mają za zadanie podkreślać kształty, ale mogą je nosić zarówno kobiety szczupłe, jak i o pełniejszych kształtach.

Ty sama w sobie zawsze kojarzyłaś mi się ze stylem retro, czy chciałabyś, żeby ten styl pozostał wizytówką również w przypadku Twoich kolekcji?
W dobie uniseksu, gdzie wszystko zostało już wymyślone staram się odbiegać od królującej wszędzie mody ulicy. Czerpię z tego co było, ale nie nazwałabym tego aż inspiracją, raczej sugeruję się tym co powstało w czasach minionych. Jestem zafascynowana modą retro, co w sposób nieunikniony na pewno będzie się odzwierciedlać w tym co robię, ale najbardziej kocham Klimta i secesję.

Secesja jest jednym z najpopularniejszym tematów jeśli chodzi o kolekcje dyplomowe, profesorowie aż się łapią za głowę, gdy po raz kolejny słyszą o fin de siecle. Czy właśnie dlatego postanowiłaś zrealizować ten temat tylko częściowo?
U mnie secesja widoczna była wyłącznie w haftach, które zostały zaprojektowane i wykonane przeze mnie osobiście. Nie było to jednak działanie planowe, wzięłam kawałek płótna i narysowałam kwiaty... wyszły secesyjne, po prostu mam to w sobie i nic na to nie poradzę. Później, patrząc na nie z perspektywy czasu, nabrałam ochoty, żeby je zamazać. Nie zrobiłam tego, ale wyciszyłam kolorystykę zastępując biel srebrem lub szarością, w tych momentach, gdzie miałam wrażenie, że jest zbyt mocno kontrastowa.

W Twoim własnym stylu ubierania się łączysz kolory z dużym wyczuciem, tworząc subtelne tonacje. Zupełnie nie kojarzysz mi się takim drastycznym kontrastem, jakim jest biel i czerń, skąd zatem ten pomysł?
Elegancja zawsze kojarzyła mi się z czernią, dlatego od razu byłam zdecydowana na jej zastosowanie, później, właśnie dla kontrastu, dołożyłam do niej biel, a w trakcie realizacji wyciszałam srebrem i zielenią. Przy projektowaniu wychodzę z założenia, że wystarczy prosty krój i kolor, ale zawsze jeden element powinien być dominujący. To tak jak w malarstwie - gdy zmruży się oczy widać tylko to co najważniejsze. Dlatego w moim ubiorze detal jest pierwszoplanowy.

Skoro wspominasz o malarstwie, na tym polu trochę już osiągnęłaś - na koncie kilka wystaw, uznanie profesorów i indywidualnych klientów, ale wiem, że na początku nie chciałaś, by ktokolwiek oglądał twoje prace, dlaczego?
To prawda, wstydziłam się je pokazywać. Zawsze jako ostatnia chodziłam na korekty, po to żeby nikt oprócz profesora nie widział tego co zrobiłam. Raz na jednej z wystaw w ASP zdecydowałam się umieścić swoje rysunki. Po jakimś czasie okazało się, że zostały zakupione przez właściciela galerii, później dostałam propozycję wystawy w Warszawskim EMPiK'u oraz w Klubie Nauczyciela i w Galerii Forum w Łodzi. Ten ciąg wydarzeń dodał mi odwagi i sprawił, że zapragnęłam, aby moje obrazy zobaczyło nieco więcej osób, niż tylko ja i profesor.

Czy kiedykolwiek miałaś na siebie jakiś inny pomysł poza byciem projektantką i malarką?
Dawniej byłam zafascynowana architekturą wnętrz, ale w tematach konstrukcyjno matematycznych czułam się obco. Poza tym, nie lubię białych ścian, a to akurat w Polsce dominuje. W tym zakresie zapewne nie doszłabym do porozumienia z moimi klientami...

Jakie są Twoje najbliższe plany dotyczące swojej ostatniej kolekcji?
Dostałam się do pierwszej dziesiątki finalistów Oskarów Fashion, zatem pokażę ją jeszcze w Warszawie, ale już planuję stworzenie drugiej, z którą będę startować do konkursu Moda Folk. Nowe projekty już są, a przy ich realizacji współpracować będę z koleżanką, która jest konstruktorką. Jest moją rówieśniczką i podobają nam się podobne rzeczy, jest zatem szansa, że począwszy od tej kolekcji będziemy tworzyć duet. I chociaż biorę się za bardzo oblegany temat, związany z kulturą Hiszpanii, mam nadzieję, że uda mi się go przedstawić inaczej, po mojemu.

Jedna kolekcja po drugiej... Jak sobie radzisz z finansowaniem własnych projektów?
Mam szczęście, że żyję z malarstwa i rysunku. W ten sposób zarobiłam na kolekcję "Biel-czerń", która była rzeczywiście droga, bo prawie w całości uszyta z jedwabiu, ale biżuterię wykonałam sama, więc tutaj odpadła mi część kosztów, które byłyby duże w przypadku zlecenia tej pracy komuś innemu. Poza tym, otrzymuje różne zamówienia, głównie od przyjaciółek moich rodziców, a to są panie bardzo majętne, wiec wystarcza na jedwabie...

Czego oczekujesz po Oskarach Fashion? Z jakim nastawieniem podchodzisz do tego konkursu?
W komisji zasiadają różne osoby, niektórym z nich podoba się to, innym tamto. Co decyduje o wygranej? Nie wiem, ale to nie jest moim celem, chciałabym znaleźć zwolenników swojej kolekcji. Pragnę, aby ktoś po wyjściu z pokazu, wciąż pamiętał co zrobiłam i z tym właśnie mnie kojarzył. Wydawca magazynu Fashion, Pani Katarzyna Kultys, podczas eliminacji do konkursu powiedziała do mnie: "Pani sobie nawet nie wyobraża, jak ta kolekcja do pani pasuje" i to właśnie chciałabym usłyszeć od każdego.

Tekst: Monika Onoszko
Foto: www.adamslowikowski.com
Modelki: Marta Szarek, Jagoda Piekarska