Monika Ptaszek - Portret Projektanta
Monika Ptaszek to 29-letnia projektantka mody i stylistka, która obecnie dzieli swe życie między Łódź i Warszawę. W stolicy spędza większość czasu, zajmując się głównie stylizacjami dla telewizji Polsat (przede wszystkim do programu "Się kręci", a także do spotów reklamowych Fundacji Polsat) oraz dla Telewizyjnej Jedynki (program "Kandydat"). W Łodzi natomiast czeka na nią dom, rodzina i pracownia, gdzie powstają jej projekty. W 2002 r. ukończyła Szkołę Artystycznego Projektowania Ubioru w Krakowie, a wcześniej - pomaturalne studium projektowania ubioru w Łodzi. Ma na swoim koncie takie osiągnięcia, jak udział i zajęcie III miejsca w konkursie OSKARY MODY - już w 2003 r., a także dwukrotny udział w Warsaw Fashion Street (2005 i 2007) - prestiżowym pokazie mody, organizowanym na ulicy w sercu Warszawy, jak również pokazy kolekcji autorskich w Fabryce Trzciny i Ambasadzie Francuskiej. Realizuje zamówienia indywidualne, jej ubrania można kupić między innymi w Promenadzie, w sklepie Young Polish Designers Foundation. Wcześniej pracowała w Ola Styl Studio, a do niedawna - współpracowała także z Modestą, z którą wciąż utrzymuje kontakt. Praca stylistki, która pochłania ją dziś w największym stopniu, daje jej wielką satysfakcję.

W jakim stylu projektujesz?
W zasadzie, tworzę dwie odrębne linie. Jedną określiłabym jako fashion-punk. Są to ubrania przeznaczone dla kobiet i mężczyzn, którzy cenią charakterystyczny strój, lubią pewną ekstrawagancję - jednak nie w stopniu, w którym zdominowałaby ona całość. W moich rzeczach wykorzystuję zamki, różne metalowe gadżety, sama wykonuję nadruki. To takie stroje "z pazurem", moje małe pret-a-porter. Drugi kierunek, w którym projektuję, to suknie wieczorowe - koktajlowe, eventowe, eleganckie suknie dla kobiet i okrycia do nich. Przy tych projektach współpracuję z fabryką koronek Darquer z Calais, w której znajduję najpiękniejsze na świecie koronki. Moje suknie są proste, eleganckie, czasem ozdabiam je kryształami Swarovskiego, z którym także współpracuję. W stroju wieczorowym staram się zachować równowagę i lekkość, zatem gdy suknia jest bardzo dopracowana, idealnie odszyta, to wdzianko do niej jest postrzępione, wystają nitki itd.

Co lub kto Cię inspiruje?
Hmm... Inspiruję się tkaniną. Nie ma takiej konkretnej osoby, dziedziny sztuki, okresu w modzie, który uznałabym za moją inspirację - nie czerpię jej ze zjawisk, lecz właśnie z materiałów. Widzę tkaninę, widzę kolor, inspiruje mnie osoba, dla której projektuję. W pracy stylisty wzorem dla mnie jest Patricia Field, sławna stylistka, m.in. serialu "Seks w wielkim mieście". Uwielbiam jej styl i z pewnością stanowi dla mnie wielką inspirację. Niestety, w Polsce bardzo niewielu stylistów ma możliwość wypożyczenia ubrań od najlepszych, najdroższych projektantów, którzy do produkcji takich seriali, jak "Seks w wielkim mieście", sami wręcz próbują "upchnąć" swoje projekty... Pewną inspiracją jest dla mnie moda lat 20., a także 70. i 80. (i muzyka z tego okresu!).

Jak wygląda u Ciebie powstawanie projektu? Jak przebiega proces twórczy?
Przede wszystkim, nigdy nie projektuję na papierze. Kiedy widzę tkaninę i pomysł rodzi się w mojej głowie - po prostu upinam ją na manekinie, a następnie zdejmuję, kroję i szyję. Rzadko używam form. Gdy tworzę kolekcję, zaczynam od gromadzenia tkanin. Zestawiam je obok siebie na standzie w mojej pracowni i dosłownie "widzę" kolekcję, widzę projekty, które z nich powstaną. Oczywiście, nie jest tak, że mogę zaprojektować całą kolekcję w każdej chwili. Czekam na wenę twórczą. Kiedy już coś tworzę, chcę żeby to było świetne, niesamowite, świeże. Dlatego nie tworzę kiedy "powinnam", ale wtedy gdy "czuję", że zrobię coś fajnego.

Które etapy swojego tworzenia lubisz najbardziej, a które najmniej?
Zdecydowanie najbardziej lubię etap wybierania tkanin, a następnie układania ich na manekinie. Nienawidzę za to kroić i szyć, a zawsze szyję swoje ubrania sama, własnoręcznie. Bardzo chciałabym, aby za jakiś czas w mojej pracowni pomagały mi dwie panie - zdolne krawcowe, starsze, ale rozumiejące i "czujące" mój styl oraz to co robię. Szyłyby designerskie stroje, mając jednocześnie dobry warsztat i doświadczenie.

Mówisz, że inspirujesz się tkaniną. Jakich materiałów używasz w swoich projektach?
Tkaniny, które stosuję, to właśnie wspominane na początku koronki, a także jedwabie, mieszanki jedwabiu z bawełną, wełna, ale raczej o splocie dzianinowym. Sporadycznie używam skóry. Generalnie - materiały naturalne.

W jakiej gamie kolorów tworzysz swoje projekty?
Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie - w zasadzie tworzę w tym kolorze, który mi się spodoba i mnie zainspiruje. Nie jest tak, że projektuję, np. wyłącznie w czarnym, albo że nigdy nie używam jakiegoś koloru. Myślę jednak, że w moich projektach przeważają zimne barwy, np. biele, niebieskości - za ciepłymi raczej nie przepadam. Jednak, tak jak już powiedziałam, jeżeli wpadnie mi do głowy świetny pomysł na ciuch we wściekło czerwonym kolorze, to oczywiście go zaprojektuję. Podobają mi się też zestawienia monochromatyczne, czyli cały strój w jednym kolorze. No, może prawie cały - zawsze staram się wprowadzić kontrast za pomocą jakiegoś dodatku, np. butów czy torebki.

Kiedy jesteś zadowolona ze swojego projektu?
Obecnie moje projektowanie opiera się głównie na współpracy z klientką. Oczywiste jest zatem, że ja jestem zadowolona, gdy widzę, że i jej strój się podoba, że dobrze się w nim czuje. Bardzo lubię rzeczy niewykończone - podobają mi się wystające nitki, postrzępiona tkanina. Myślę, że wtedy projekt zyskuje lekkość, którą tak cenię. Nie znoszę za to sukni "ukutych", bardzo dokładnie skrojonych, podklejonych - myślę, że tak dopasowana forma zabija w nich tą lekkość.

Czym jest dla Ciebie moda, projektowanie?
No cóż, na pewno nie jest to wyłącznie praca i źródło dochodów (wciąż dokładam do interesu). Samo kupienie tkanin to duży wydatek, a kiedy wstawiam swoje stroje do butików, np. YPDF w Promenadzie w Warszawie, to przecież nigdy nie wiem, ile z nich się sprzeda. Czasem zdarza się, że mam ochotę stworzyć jakiś ciuch - piękny i ekstrawagancki, ale od początku wiem, że go nie sprzedam. Tworzę wtedy dla przyjemności. Projektowanie traktuję więc bardziej jako pasję, niż zawód. Na szczęście jest wiele osób, które łączy pasja, dla których bardziej liczy się ciekawy projekt niż pieniądze. Niedawno na portalu internetowym MySpace, gdzie mam swoją stronę, poznałam świetnych producentów muzycznych - stworzyłam dla nich stylizacje na okładkę ich płyty i na stronę internetową. Sesja zdjęciowa odbyła się bez pieniędzy! To naprawdę niesamowite, bo każdy chciał po prostu zrealizować ciekawy projekt i tratował to jako pewną inwestycję dla siebie na przyszłość - fotograf chciał mieć dobre zdjęcia, tak samo modelki, zamiast płacić Pałacowi Poznańskiego za udostępnienie wnętrz na potrzeby sesji, producenci stworzyli dla nich muzykę.

Czy zdarzyło Ci się usłyszeć komentarz do swojej twórczości - pochwałę, radę albo krytykę - który szczególnie zapadł Ci w pamięć, zmienił coś w Twoim projektowaniu?
Hmm. Nie było jednego, konkretnego komentarza, który miałby na mnie aż taki wpływ. Z reguły jest tak, że jeżeli słyszę krytykę, to sama dostrzegam, że mi się należy. Przeważnie liczę na to, że inni nie zauważą jakiegoś mojego błędu - ale okazuje się, że zauważają (śmiech). Ogólnie, jestem bardzo zadowolona z tego, co robię - osoby, które noszą moje rzeczy, często mnie chwalą. Dzięki temu wiem, że podążam we właściwym kierunku.

Jakie opinie masz na temat polskiego świata mody i szans, jakie mają młodzi projektanci?
Przede wszystkim, myślę, że w Polsce jest bardzo wielu młodych, zdolnych projektantów. Jednak to, co tak bardzo utrudnia im rozpoczęcie kariery, to kwestie finansowe - wszystko, niestety, opiera się o pieniądze. Moim zdaniem brakuje fundacji, która pomogłaby młodym projektantom odnaleźć się w tym świecie - zorganizować pokaz, zająć się jego przygotowaniem, zaopiekować się. Niewielu z nich stać przecież na managera, w zasadzie wybiły się te osoby, które mają dość własnych pieniędzy... Poza tym, wciąż mamy zbyt mało ważnych konkursów, a na początku kariery są one bardzo potrzebne!

Dziękuję za rozmowę.
Magda Koniarska - onoMono